my się rozumiemy?

czy mogę wierzyć w to, że odnajdę źródło mego życia? czy zakonczę kiedyś pogoń za swym szczęściem? schwytać je, tak jak łapie się szczury. trzymać za ogon, za sam koniuszek, wycisnąć z siebie całą moc. i nie dać już uciec. czy naucze się tej sztuki przeklętej?

kiedy uwierzę w to, co widze, gdy przymykam powieki?  tak wszeschstronna i dobra. ona jest. mylę się...

czy znowu zapragnę umrzec w błekicie wód, które pasjonują mnie. nie mnie taką, jaka tu stoi. mnie taką, jaka teraz tańczy w kółeczku, klaszcze w ręce, wywija nóżkami. jak każda, na drugie mam ewa. i skrywam swe oblicze.

odnajdę ciebie, będziesz potrafil mnie dusić, wyżynać, zabijać tak jak ja teraz robię to z milionem fal? schłostasz mnie swym lodowatym spojrzeniem kazdego wieczoru, lecz budzić mnie bedziesz pytaniem i ja nie myśląc odpowiem. bo miłośc ma jest nieograniczona jak niebo
i znowu stane sie aniołem, ale już tylko twoim. i tylko ty wywróżysz mi przyszłość, do której wejde tylko prawą nogą